Муса Җәлил.

Ишек төбендә.

Үтеп барам шулай урам буйлап,
Парадныйда күрәм бер бала.
Звонокка үрелә, буе җитми,
Аптырагач, карап уйлана.

Мин балага киләм:
— Әллә, - димен, -
Звонокка буең җитмиме?
— Җитми шул, - ди.
— Кая, үзем басыйм.
Бернеме, - дим, - әллә икеме?

— Биш, ди.—Басам.
Шуннан бала әйтә:
— Абзыкай, син нинди йөрәкле!
Әйдә качыйк хәзер, хуҗа чыкса,
Икебезгә дә бирер кирәкне!

1942, декабрь