Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая, 
Чаму так горка? Не магу я зразумець... 
 Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае 
 На ўсходзе дня майго, якому ружавець. 

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.   Бывай смуглявая, каханая,бывай.  
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься 
Самотным жаўранкам зьвініць і плача май. 

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы, 
Палынны жаль смугой ахутаных дарог. 
Каб я хвілінаю нанесеныя раны 
Гадами ў сэрцы заглушыць сваім ня мог. 

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся. 
Бывай смуглявая, каханая, бывай. 
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься 
Самотным жаўранкам зьвініць і плача май.