Po klęsce - nie pierwszej, podnosząc przyłbicę 

Przechodzą, jak we śnie, ostatnie granice     

Przez cło przemycają swój okrzyk bojowy

I kulę ostatnią, co w ustach się schowa

Przy stołach współczucia nurzają się w winie

I obcym śpiewają o tej, co nie zginie      

Swą krew ocaloną oddają za darmo

Każdemu, kto zechce połączyć ich z armią

Farbują mundury, [bad word]  przez kraje

I czasem strzelają do siebie nawzajem

        Pod każdym sztandarem - byle nie białym

        Szukają zwycięstwa - rozbite oddziały

Przychodzą po zmierzchu do kobiet im obcych

tam, kiedy przejdą - urodzą się chłopcy

Gdy wrócą, przygnani kolejną zawieją

Zobaczą, że synów swych nie rozumieją

Spisują więc dla nich, noc w noc pamiętniki

Nieprzetłumaczalne na obce języki

I cierpią, gdy śmieje się z nich świat zwycięski

Niepomni, że mądry nie śmieje się z klęski