La fleur que tu m'avais jetee 

La fleur que tu m'avais jetee 
dans ma prison m'etait restee, 
fletrie et seche, cette fleur 
gardait toujours sa douce odeur; 
et pendant des heures entieres, 
sur mes yeux, fermant mes paupieres, 
de cette odeur je m'enivrais 
et dans la nuit je te voyais! 

Je me prenais а te maudire, 
а te detester, а me dire: 
pourquoi faut-il que le destin 
l'ait mise lа sur mon chemin! 
Puis je m'accusais de blaspheme, 
et je ne sentais en moi-meme, 
je ne sentais qu'un seul desir, 
un seul desir, un seul espoir: 
te revoir, o Carmen, oui, te revoir! 

Car tu n'avais eu qu'а paraоtre, 
qu'а jeter un regard sur moi, 
pour t'emparer de tout mon etre, 
o ma Carmen! 
Et j'etais une chose а toi! 
Carmen, je t'aime!

...............................................

La fleur que tu m'avais jetee 

ЛЯ ФЛЕР КЭ ТИ МАВИС ЖЭТЭ
ДАН МА ПРИЗОН МЭ ТЭ РЭСТЭ
ФЛЕТРИ Э СЭШЭ СЭТЭ ФЛЕР
ГАРДЭ ТУ ЖУР СА ДУ СОДЭР
ЭТ ПАДАН ДЭСЭ ЭЭРЭЗ ЭТЬЕРЭ
СИР МЭСЬЕ ФЭРМАН МЭ ПОПЬЕРЭ
дэ сэт одэр жэ мани врэ
э да ля нуи жэ тэ вуое
жэмэ прэнэ Сатэ мадуиргЬэ
а тэ дэтэсттэр амэдИрэ
пуркуа фотырь кэ лэ дэстэн
лэ эт мизэля сыр мон щемиэн
ПУИ ЖЕМА КУИЗЭЙ ДЭ БЛЯСПЭМЭ
ЭТ ЖЭНЭ САТЭС АН МОА-МЭМЭ
ЖЕНЭ САТЭ АН СЭЛЬ ДЭЗИР
АН СЭЛЬ ДЭЗИР,АН СЕЛЬ ЭКСПУАР
Э РЭВУАР О КАРМЭН ВУИ ТЭ РЭВУАР
кар ти навэси капарэ-э-трэ
куа жээтээ он рэгард сэ муа
пур томпарэр дэ ту мон этрэ
о ма кармэн
э джэтэз инэ шозэ туа 
кармэн жэтэ-э-мэ