Ի  գիտություն  աշխարհին, աշխարհին  այս  անարդար,
"Թուրք" կոչեցյալ  անասունը  չի  խղճա  գեթ  մանչուկի:
Տանջամահ  անել  են  սիրում, տանջել  անվերջ, անդադար,
Բոլորը  պետք  է  տառապեն, չեն  խնայի  ոչ  ոքի…
 
Դժոխքի  դռները  բացվեցին  կրկին,
Ելավ  ոտքի  թուրք  վայրենին  վաղ  առավոտ,
Հավաքեցին  ծեր, երեխա, այր  ու  կին
Եվ  սկսվեց  ծրագրված  դրաման  արյունոտ:
 
Ամենուրեք  գոռում-գոչյուն, անեծք  մայրական,
Փախչում  էին մանչուկները  կատաղած  թուրքից,
Նրանք  դեռ  շատ  կտանջվեն, քանզի  հասավ  սրիկան,
Նրանց  արդեն  խլում  էին  մայրական  գրկից:
 
Ոմանց  ոտքերից  բռնած` զարնում  էին  ժայռերին,
Ոմանց  մեջքերը  կոտրում  իրենց  ծնկներին,
Ոմանց  իրար  կապելով` նետում  հրի  մեջ,
Մորթում  անգամ  չծնվածին` հենց  մոր  փորի  մեջ:
 
....