ხმელ გორზე ლივლივებს თეთრი საკადრისი,
ღამეს აგვიგვინებს შუქი სასანთლისი,
ცისაკენ აწვართულ ხემხვივნებს ამთქნარებს,
ქარები ქრიან და რა უნდა აქ ქარებს.

ზეციდან დამმზერის ცხრა მზე და ცხრა მთვარე,
იგივე ტრაპეზი, იგივე საჯარე,
იგივე ზარნიში, ზედ მთვარის ზარ-ნიში,
მაგრამ ხმას გამოსცემს საოცრად სხვანაირს.

სადღაა ხევისბერი, ან მთები - მთების ფერი,
თასებზე დადიდება, გასერვა სეფისკვერის,
ლაშარის დიდება ფერხისას სიმღერე,
დროშა სასწაული, მლოცავის სიბევრე.

ლაშარის მუხაზე არწივი ისვენებს,
ლამაზ ფრთებს ცის ნამით იმწყაზრავს, ისველებს,
სხვაგვარად მოადგა მზის სხივი მთის სერებს,
სხვაგვარად თენდება ლაშარში ისევე