І
Кожны верш — словы,
ды ня кожныя словы — верш.
Кожны першы — новы,
ды ня кожны новы — першы.
Кожная гісторыя — жыцьці,
ды ня кожнае жыцьцё — гісторыя.
Кожны жадае выйсьці,
ды ці кожны таго здолее?..

Кожная нацыя — людзі,
ды ня ўсякія людзі — нацыя.
Розум — цяперака ў брудзе,
і па жыцьці — адная суцэльная прафанацыя.
А мы ўсё адно жывем,
хоць яно можа й падаецца непатрэбным.
І кудысьці ідзем
па шляху сваім зрэбным…

А ці ўсьведамляеце вы,
што каб краскаю былі,
то не турбавалі-б праблемы —
ані думкі, ані дылемы.

Дык і хто з нас лепш —
ты, Чалавеча,
ці ты,
Краска?..
 

ІІ
Мы перадаем палымяныя прывітаньні
сваім незьлічоным сонцайкам,
а яны, быццам ільдзіны,
адлятаюць ад іхных гэтак дарагіх сэрцайкаў —
і трапляюць у нябыт.
Яны-ж здольныя
адзіным сваім,
хай не заўжды добразычлівым,
слоўцам —
а запаліць у нашых сэрцах
гэткае пажарышча,
па якім і костак не зьбярэш —
ўсё рыне.

Бяссонныя ночы даруюць нам тыя сонцайкі,
а мы ім адплочваем кроплямі свайго жыцьця.
Прыслухайся, закаханы!..
Чуеш —
кап,
кап,
кап…
 

ІІІ
Ўночы сонца не ўзыходзіць —
як не прычакаеш суклону апоўдні.
Тое — законы прыроды.
Але той, хто іх складаў,
мабыць,
быў недастаткова абазнаны
ў пытаньнях
жыцьцёвай самаабароны
ад недабразычлівых думак
і позіркаў.

Вось ідзеш сабе па вечаровым горадзе —
а тут такі позірк, што аж у грудзі пырае
нажом чорных зрэнкаў.
Аж і хочацца ўпасьці ўладару таго позірку
пад ногі
і выгукнуць:
«Ты забіў мяне — пі маю кроў,
ты забіў мяне — еж маё цела!»
Гэтак рушыш па вуліцы зноў,
а тут позірк — аж сэрца самлела.

ЯНА!!! ЯНА!!!

Прыгледзісься — ат, не.
Падабенства ёсьць.
Але не яна.

І дзе тады ты?
Дзе тады я?
Дзе тады ўсе мы?

Панна Памяць падказвае —
ўсе мы разам ляцім да зор…
 

IV
Самыя жывыя ў гэтым сьвеце тыя,
што памерлі шмат гадоў таму.
І гэта не таму,
што так распарадзіўся
Ігнат Інакеньцьевіч
ў 203-ім габінэце
абласнога крэматорыя,
а проста таму,
што такі ён закон жыцьця.

Яны ёсьць — і вы ня верце абрадам
ўсякіх вернікаў.
Закапаўшы іх у зямлю —
не агародзіцеся
ад прароцкага паўстаньня!

Бо няма ў сьвеце нічога саладзейшага,
чым помста…

А зоры цьмяна зьзялі на гэтай зямлі,
і нараджала прастора таямнічую часіну…
А дойдём ли? А нужно ли?
Всем! Всем загрязнуть в этой трясине!!!

Бо іначай проста ня варта жыць…
 

V
Наступны мой шпацыр прынесе знаёмую горыч,
ня зможаш знайсьці апраўданьня намерам сваім.
І леціць надзея, і вера ізь ёю упоруч —
ляцяць да вагню, каб нарэсьце ўтварыцца у дым.

Зялёныя вокны начных гарадоў і мястэчкаў
пакажуць шляхі да нябачнага жоўтага неба.
Пралезуць задумы у звыклыя гэтак запеччы
і ўкленчаць лятункі духмянага сьвежага хлеба.

Задуму тваю разгадаць анікому ня можна —
і ў кнігах, бывае, пазначана: «Літаратура».
А тое адоліць, паверце, далёка ня кожны.
А з раньня прыходзіць выснова, што ЛІТАРА — ДУРА!..

Бо ёю адзінаю ночы ня маем спакою,
бадзяемся ў цёмнай кватэры, бы нейкія здані,
шукаем між іх сабе цьмяна-сумніўную волю,
і ў простую лінію пнецца жыцьцё на экране…