Ձայն մը հնչեց Էրզրումի հայոց լեռներեն, 
Թունդ-թունդ ելան հայի սրտեր զենքի շաչյունեն: 

Հայ գյուղացին դարուց ի վեր սուր զենք չը տեսած, 
Դաշտը թողուց, սուր, հրացան բահի տեղն առավ: 

Քնքուշ կյանքը ծանր է թվում հայ օրիրոդին, 
Զենքը ձեռքին հորդորում է հայոց քաջերին: 

Հայ տիկինը ստիպում է ամուսնուն գնալ... 
Պատերազմի դաշտի վրա վերք տալ` ստանալ: 

Հայ ծերուկը ցուպը ձեռին լալով տենչում է, 
Հայրենիքի ազատություն տեսնել ու մեռնել: 

Լսեց թուրքը ու սառեցավ արյունը վատին, 
Չէր երազել հային տեսնել նա այդ վիճակին: 

Ցնծա', Մա'յր մեր, ո՜վ Հայաստան, որդիքդ միացան, 
Ութ դարերու սուգ ու թախիծ քեզնից վերացան: 

Ուսումն ու լույս ազատության արդ քեզ են ընկեր, 
Սուր, հրացան` եռանդ ռազմի... պաշտպան անվեհեր: 

Urakhatsav Mayr Hayastan, elav kangnetsav, 
Hin [bad word] sug, tarrapanq mi qich meghmatsav: