У цьмяным срэбры нябёсаў
Чуеш? Плач жураўлёў.
Ім ніколі ўжо болей
Не знайсьці тых шляхоў,
Што вядуць у сьветлы вырай,
Прэч ад доўгіх начэй,
Прэч ад восеньскай сьмерці
Яе цёмных вачэй…

Мы - нібы тыя жураўлі,
Толькі выраю ня маем,
І няма нам куды
Прэч адсюль адлятаць.
У бязьмежнай самоце
Вочы ўгору ўздымаем.
Нас атруціла восень,
Застаецца сьпяваць…

Як мы слухалі вецер,
Як хацелі за ім.
Ў жоўта-шэрым сусьвеце
Засталіся адныя.
Як між лісьця шукалі
Свае твары ды сны,
Як ваўкамі блукалі
Ў прадчуваньні зімы…

Як выцьцём сустракалі
На пагорках дажджы,
Як бязмоўна стаялі
На магілах ўначы.
На ўласных магілах
Пахаваных надзей,
І рабіліся ночы
Ўсе даўжэй, халадней…

Восень ў мёртвым бязмоўі
Сваю трэбу прымае,
Пакідае на лісьці
Мёртвых тых жураўлёў.
Нашы жылы атрутай
Сваёй напаўняе
И састыла, счарнела
Наша цёплая кроў…

Нібы чорнае лісьце
Нашы твары збуцьвелі,
І ў смузе халоднай
Нашы сэрцы маўчаць.
А калісьці над лесам
Нашы сьпевы ляцелі.
Як і тых жураўлеў
Іх цяпер не чуваць…