Язмыш миңа сине бүләк иткән... 

Кочагыңда иркәләдең мине, 
Назлы сүзләр әйтеп яраттың. 
Хәзер инде ерагайды ара. 
Офыкларга китеп югалдың. 

Карама, карама, карама күзләремә, 
Тезләнеп алларыма “Яратам” дип алдама. 
Карама, карама, карама күзләремә, 
Ышанмыйм сүзләреңә, 
Тезләнеп алларыма “Яратам” дип алдама. 

Кичер, иркәм, кичер соңгы тапкыр. 
Гаепләмә. Кума – үтенәм! 
Яңа гына белдем ялгышымны. 
Бары сине, сине яратам. 

Карама, карама, карама күзләремә, 
Тезләнеп алларыма “Яратам” дип алдама. 
Карама, карама, карама күзләремә, 
Ышанмыйм сүзләреңә, 
Тезләнеп алларыма “Яратам” дип алдама. 

Язмыш миңа сине бүләк иткән. 
Башкаларны кертмим күңелгә. 
Яратырмын бары сине генә. 
Мәхәббәтең булыйм мәңгегә. 

Карама, карама, карама күзләремә, 
Тезләнеп алларыма “Яратам” дип алдама. 
Карама, карама, карама күзләремә, 
Ышанмыйм сүзләреңә, 
Тезләнеп алларыма “Яратам” дип алдама. 

- Үткәннәрне кире кайтарып булмый диләр... 
- Ярый, үткән – беткән. Мин бит яңадан гашыйк булдым. 
- Мин дә. 
- Кемгә? 
- Сиңа. 
- Мин дә... Яле, кил әле монда. 
- Әкрен! Каты кысма. 
- Нигә? Сиңа ошый иде бит. 
- Тиздән без өчәү булачакбыз. 
- Өчәү?!.