Թամամ աշխարհ պըտուտ էկայ,
չըթուղի Հաբաշ, նազանի,
Չըտեսայ քու դիդարի պէս, դուն դիփունէն բաշ, նազանի
Թէ խամ հագնիս, թէ զար հագնիս, կու շինիս ղումաշ, նազանի
Էնդու համար քու տեսնողըն ասում է վաշ, վաշ, նազանի:

Յիս էն Սայաթ-Նովասին չիմ,
վուր ավզի վրայ հիմնանամ,
Աջաբ միզիդ ի՞նչ իս կամում,
սրտէդ մի խաբար իմանամ,
Դուն կըրակ, հագածըդ կըրակ, վու՞ր մէ կըրակին դիմանամ,
Հընդու ղալամքարի վըրէն ծածկիլ իս մարմաշ, նազանի:

Փահրադն միռած, Շիրինն ասաց ղարէն էրուած իմ.
Քաշուիլ է վարդըն մօդ չի թողնում, խարէն էրուած իմ.
Բլբուլըն ասաց «վարդիս խաթրի քարէն էրուած իմ»
Տասնումէկ ամիս մունջ իմ կացի տարէն էրուած իմ.
Աստուած կու սիրիս, զար մի հագնի, զարէն էրուած իմ:

Սայաթ-Նովէն իմ, էնդուր կու լամ, դարդիրըս արբաբ.
Մազիրըդ ռեհան