Ці ты гатовы? Я буду грысьць вас як зараза,
Убачыш ва мне сказу і зненавідзіш адразу,
Зьменіш да мяне свае манеры, стаўленьне, 
Свае рашэньне, бо пачуеш як цябе грызе сумленьне.

1.
Сядаеш у крэсла, уключаеш ЦіВі (TV), глючыш, скачыш
Пілот у руцэ, чаго шукаеш? Жыцьця там не ўбачыш
Адно лайно разсыпаць адным у поле, другім у вочы,
Ажно падлятаюць, радасьць адных плюшчыць, другіх корчыць.

А мне ўсё роўна _ бо што з таго што людзі плачуць,
Скажы гэта ў твар другім, бомбы па пятках пляшуць.
Народ дастала, ідуць у лекарні і ціха кажуць,
Пра тое хто супраць каго, дзе, праз каго павяжуць.

Ці нам цікава? _ Пытаньняў мала, трэба чынаў
Астыгла кава? _ Лухта расьце, як канюшына
Бярэш газету, _ часопіс_ лісты гартаеш
І не зважаеш ___ на каго ты вырастаеш – таеш.

Чаго дзівіцца, круціцца, таго шчэ не хапала
Ну так, а што, ты жрэш гаўно і як бы гэтага мала
Піхаеш дурь далей, са спадзяваньнем на пахвалы
У натоўпе ў голас крычыць змушаюць, сукі дастала!

2.
Устаю ў начы_ мільгочыць другая сорак восемь.
У лядоўні пуста, бо піць хацеў_ за вакном восень.
_Зрок шукае сьветлы пачак, запальніцу, абутак
Гарачы дым пранзае горла – хоць лечыць смутак.

_На ўзроўні зрока далягляд выглядае банальна
З начы на ноч ён не зьменяецца, гэта не рэальна
У міг заўважыў паралелі, думкі падасьпелі
У вачах пачырванела, два скачка выканала цела.

Дзьвер зачынілась без скрыпаньня, без адчуваньня
Дзесьці падзеўся мой інстынкт_ сама-самазахаваньня
У пакоі ціха, хоць у галаве бурліць ад думак
Ну што за ліха, боль затушыць не хапіла б чарак

Рука сягнула ў сэйф, код набран, узгадалася маці
Ласкаю трафейны Люгер майго памерлага дзядзі
Першы – бясьпечны, халасты выймаю, у жыцьці прабел
У секунду пасядзеў – адно засталося – ....[стрэл]