Каб я князем быў ўладарным
      Гэтых ніў і хат, —
Быў бы князем гаспадарным,
      Вёў бы добры лад;
На пасадным месцы б селі
      Права і закон,
Праўду вечную ўсе б мелі —
      Вечавы свой звон.
Не цягнуў бы я з падданых
      Крыўдай соль і хлеб, —
Кожны сам сабе ад рана
      Малаціў бы цэп.

Каб я сонцам залацістым
      Плаваў над зямлёй,
Быў бы сонейкам вячыстым
      Летам і зімой.
Не лажыўся б на разлогі
      Непраглядны цень,
Асвятляў бы ўсе дарогі
      Ўночы і удзень.
Гадаваў бы ў вечным цвеце
      Поле і лугі.
Распаліў бы ўсе на свеце
      Путы-ланцугі.

Каб я рэчкай быў міжгорнай
      На зямлі маёй,
Быў бы рэчкай жыватворнай
      Для старонкі ўсёй.
Ажыўляючай крыніцай
      Быў бы наяву,
Чыстай, шклістаю вадзіцай
      Змыў бы сон-траву.
На засушаныя кветкі
      Клаўся бы расой
I каціўся б праз палеткі
      Светлай паласой.

Каб я птушкай быў крылатай,
      Пець і летаць мог,
Быў бы птушкай незаклятай,
      Па расе не сох.
Груганом бы я не крумкаў,
      Не наводзіў слёз,
А на крыллях нашу думку
      Да Бога б панёс.
Крыўду-ведзьму нашых межаў,
      Беднату і цьму, —
Ўсё б папраўдзе, як належа,
      Вылічыў яму...

Дарэвалюцыйныя вершы 1911