Воінства моліцца змею на мосце,
Неба адвыкла малітвы прымаць.
Хтосьці з бажышчаў тропа намосціў –
Ваўкоў, крукоў, пчолаў ідзе аграмадзь.

З цемры лятуць нечуваныя госці
Лікам сямсот – каб нябёсы здаіць.
Мост задрыжэў, зварушыліся косці  –
Там той, хто прыйшоў і трывала ўстаіць.

Неба гудзе і страсае агніскі,
Вострыя, трапныя, роўна цвікі.
Тут заблішчэў, хто колісь быў склізкі,
І тупаюць ступамі дамавікі.

Сіла мінула брамы заклятай,
Родныя твары напраглі яды.
Мы разгрызаем грозныя краты –
Воінства мостам маршуе сюды.