R:
Прыемны сьвет са старой кавярні,
І не магу сказаць, што будзе заўтра са мной,
Губляюць часта людзі час марна,
Зусім ня ведаю цябе і добры настрой.
Але што я хаваю, што я хаваю?
Калі сэрца грукоча ўдзень і уначы,
Калі ты пішаш мне, я вочы закрываю,
Нас абдымаюць лютаўскія дажджы.

Кожны дзень людзі тонуць у Сеціве
Шляхамі першымі, другімі, хм, а можа, трэцімі.
Кожны дзень мільярды постаў простых.
Падзеі шэраговыя і праблемы вострыя.
Тостамі зычаць шчасьця, усё стандартна,
Зычце вясны ў сэрцы, яно сапраўды таго вартае.
На статусе сэрцайка часта ставяць закаханыя,
Часам сапраўды так, часам людзям проста хочацца
Быць патрэбным камусьці яшчэ далёка.
І разам крочыць у сьвятле і ў паўзмроку.
Року няма, гэта мы самі звычайна будуем лёс,
Нешта з намі, штосьці вецер ціхі хуткі панёс.
На разьвітаньне смайл баю=бай, засынай,
Не знаёмая, але такая блізкая, такая сьветлая.
кветкамі неба засыпае рукі, твой твар,
А я працягваю сказ, не забіваю мару.

-Вітаю, як настрой? -Хм, добры, а твой?
-Мой настрой зараз: кава, блюз і спакой.
-Стой! -Што? -Ты сыходзіш ужо? -Не,
Я з табой назаўсёды. - Ха, няўжо?
Ты жартуеш са мной зараз а, можа, проста гуляеш?
-Яшчэ ня ведаю, ты адчуваеш? -Не, што?
-Як сэрцы нашыя б'юцца ў такт, тук-тук-тук?
-А я вельмі стамілася сёньня ад грукату
Вуліцы, ад людзей сумных, што ня бачаць сэнсу.
-Дарэчы, у Купалаўскім сёньня новая пьеса...
-Што, гэта спатканьне? -Натуральна, так.
-Ты запрашаеш? -Так, сустрэнемся а сёмай каля парку.
-Добра, я згодна. -Цудоўна, да сустрэчы, родная.
Я буду з парасонам, каб пагуляць нам з дажджом,
І доўгі шалік, каб злавіць той вецер крохкі, шпаркі
Салодкім пацалункам мокрага вясновага ранку.