Жыцьцё зямное –
Рэпэтыцыя
Таго, магчымага жыцьця.
Таўчэцца зорных круп куцьця,
І застаецца доля ніцая
Над цёмнай плыньню безь лісьця.
Скавыш няўмольнасьці саскубвае
Лісьцё гадоў.
Пакуль вярба
Ніяк не разагне гарба
Над плыньню,
Што завецца згубаю.
І глухнуць грозьба і мальба.
Ніхто ня ўбачыць
Рэпэтытара,
Прынамсі, тут,
А там, а там
Ці нас захоча ўбачыць
Сам.

І кожны сам сябе дапытвае,
Сваім ня верачы сьлязам...

  Р. Барадулін