- Bir zamanlar yoksul adamın biri bir yılanla dost olmuş. Adam ne zaman sıkışsa, darda kalsa yılanın kuyusunun başına gidermiş. Orda bekler, yılan da kuyudan çıkıp adama bir altın lira verirmiş. Bu hep böyle sürmüş. 

Derken aradan uzun yıllar geçmiş. Adam bir gün hastalanmış, yataktan kalkamaz olmuş. Sonra oğlunu çağırmış, oğluna demiş ki :

"Filanca kuyunun yanına git, orda bekle... Bir tane yılan çıkacak ordan, -o yılandan korkma, dosttur o yılan-, yılan sana bir altın lira verir, onu alır gelirsin, demiş.

Neyse, çocuk gitmiş kuyunun başına, beklemiş. Yılan gerçekten çıkmış, yere bir altın lira bırakmış.

Çocuğun aklından şeytanlık geçecek ya, kafasından geçirmeye başlamış; "Demek ki kuyu altın dolu! Ben bu yılanı öldürürsem, kuyudaki altınları çıkartır, zengin [bad word] #33;" demiş ve yerden hemen bir taş almış, taşı yılana fırlatmış. Yılanın [bad word] #287;u kopmuş. Tabii, yılan da can havliyle çocuğun üzerine atlayıp, ısırmış. Çocuk zehirlenip ölmüş.

Aradan zaman geçmiş ve adam iyileşmiş. Adam aslında bilgeymiş ve olayın iç yüzünü de bilmekteymiş. Bir süre sonra kuyunun yanına gitmiş, sonra yılan da çıkmış. Adam yılana bakmış, bakmış ve demiş ki:

"Yılan kardeş, bizim çocuk bir densizlik yapmış ve cezasını da bulmuş. Ama biz dosttuk ve yine dost kalabiliriz" demiş. Ama yılan bu teklife yanaşmamış. "Yok, yok, bu imkânsız" demiş.

"Sende bu evlat acısı, bende de bu [bad word] acısı olduktan sonra, artık biz dost olamayız." demiş.

Read more: [bad word] [bad word] 2010/01/yusuf-miroglu-yilan-hikayesi.html#ixzz3XMGFKrWs