Ах, якое грознае гора! 
Ах, якая журба ў світанні: 
На вачах у нябёсаў чорных 
На расстрэл адводзяць каханне. 

І міндаль палыхае, як лава, 
І персікаў белыя крылы, 
Як каханню бялюткі саван, 
Як вянок на яго магілу. 
А яно адыходзіць, праклятае, 
А яно нават жыць не хоча... 
Сябры, затрымайце катаў, 
Сяброўкі, закрыйце ім вочы. 

Прыйдзе, можа, часіна злая, 
Калі згасне крывавы месяц, 
І, магчыма, мяне расстраляюць, 
І, магчыма, мяне павесяць. 

Але я й на пласе прыпомню: 
Ў небе ранішнім - водсвет лёду, 
Ў тумане - кіпарысы цёмныя. 
А цябе... адводзяць... адводзяць... 

Пад апошнімі цьмянымі зорамі 
Труп кахання, як труп каханай... 
Ах, якое бязмежнае гора! 
Якая крывавая рана!