Калі на шумны горад кіне вечар бархат цішыні,
калі заснуць бульвары і масты.
Каля халоднага акна, у цемры адзінока я стаю адна, 
ты сення так далека.
Мараю ў сне толькі прыйдзеш да мяне.

Птушкай сіняю за неба край, 
за сваім каханнем адлятай.
Палыхае там дзіўным золатам казачны замак.
А вакол яго на ўсе бакі
срэбраныя хвалі той ракі,
што калісьці цябе прывялі да мяне.

Мяняе ружа колер і за ноччу прыйдзе новы дзень,
адгоніць цені сонечны прамень.
Адыдзе радасць і бяда, растане не вярнецца,
і любоў твая са мной застанецца. 
Шолахам лістоў нас яна закружыць зноў.