Jezioro było ciche, błogie
Nie pływał sum, nie śpiewał ptak
Jeziora lustro ciemne, srogie
Ostatni wrak dryfował tysiąc temu lat

Kochała noc jezioro stare
Jej skrzydła kryły wieków ból
Plątały drogi, gubiły śmiałków
W czystości rósł olbrzymów ród

Legendę niosły jesieni wieczory
Z Pomorza chat aż w serce Tatr
Budził się duch, za oręż lud chwytał
Spłynęło jezioro, gdzie inna wodą [bad word]  je kat

Jak zginął król z kata zrodzony
Zaszumi liść gdy będzie ten czas
Gdy barda wnuk wbiegnie na szczyt
Na skrzydłach wciąż, jezioro kroplo złota.

Haal 16.01.95