W żywiole wojny tonę bezwolnie
W jej żniwie co dzień zanurzam dłoń
Czerwone krople płyną po twarzy bohatera
Nie moje krople
Lecz klucz do [bad word] dzierżę sam

Przyszłość za mgłą
Nie dla niej Nawii oddech czuję
Choć biel skrzydlata jak lśniacy grot
Od zawsze w sercu tkwi
Wyblakła w lustrach dusz
Piękna w aureoli nocturny
To ich splatane dłonie
Znaczą w księgach mój los

W żywiole wojny sięgam dna u szczytu
Prawdziwej glorii cień zgasił oczu blask
Ozłocił imię, w kurhanie ciało złożył
Legendy płomień rozpalił
Rozpostarł skrzydła Biały Ptak.

Uleciał duch po losu kres
Gdzie tron uczynkiem lśni, zhańbiony dziad spoczywał
Klęknął u wrót, spopielał piętna ból
Otwarła się ziemskich nocy spełniony sen Nawia

Haal 17.01.95