У абдымках цемры ты імкнешся ў гэты час,
 І на крылах мары ты знікаеш кожны раз.
 Мае думкі сёння прасякнуты толькі табой,
 І душа паліта не віном, а атручанай вадой.

 Ты - атрута, ты - знікаеш кожны раз дзеля нас,
 Ты - абуджана крывей, твая постаць прада мной.

 Халодны кліча мяне ў абдымкі свае.
 Там, дзе час прыпыніў свой рытм на гады,
 Там, дзе позірк Яго, там існуеш з лесам і ты,
 Там, дзе вечнасць Яго, я адчыняю таемнасць сваю!