Падымi мяне па-над замлёю
Падымi мяне ў сьветлы абшар
Падымi мяне над мiтусьнёю
Падымi мяне паветраны шар

Падымi мяне па-над замлёю
Падымi мяне ў сьветлы абшар
Падымi мяне над мiтусьнёю
Падымi мяне паветраны шар

Пiсаць мэмуары мне, напэуна, зарана.
Але рана ёсьць на сэрцы, незагоеная рана,
Жыцьцё знэрвавала, за сябе самому сорамна
Крумкачоў часта бачу, чую боль у iхнем
гомане.
Хапаю ротам паветра, рвуся з натоўпу на
свабоду
Грукаю ў дзьверы. Адтуль пытаюцца: "Хто там?"
Адчынiце, людзi! Я прыйшоў за дапамогай!
Хлусьня гэта, што наша краiна ёсьць
нямоглай!
Не загаснуць зоркi у небе, покi неба тое
будзе.
Не загiне край забраны, покi будуць людзi.
Нiхто мяне не чуе, усе жывуць ледзь-ледзь,
Кiнуць бы ўсё ды ў неба паляцець!
Не жадаю акалець, а жадаю, каб мой народ.
Заўжды жыў не на каленях, а зусiм наадварот.
Каб бачыў надзею, як неба сярод хмар:
Дзе ж ты, дзе, мой паветраны шар?

Падымi мяне па-над замлёю
Падымi мяне ў сьветлы абшар
Падымi мяне над мiтусьнёю
Падымi мяне паветраны шар

Момант iсьцiны, скрозь хмары промнi
Я нарадзiўся тут, усё як на далонi
Край безкаштоўны, з табой размаўляе сын.
Беларусь, дзякуй за ўспамiн.
Вось толькi тут бачу, як ты уздыхаешь цяжка
Б'ецца з турботай сэрца, варушыцца важка
Вецер запеў. Так пела мне малому мама
Песню добрую, але голас Твой дрыжаў змала
Мой новы дзень, я пакiдаю маленства край
Прыйшла пара, кажу я сам сабе: "Бывай"
Глядзеў сьвет з вокнаў усьлед трывогай
шчырай.
Мой шар нёс мяне далёка, нiбы ўвырай
Дзе не праехаць, не прайсьцi, зямля шаптала
мне ляцi
Спяшайся, адчуй сiлу вышынi.
Зямны паламаны лёс мой, дух свабоды ў пылу
Нясi мяне, мой шар, як птушку крылы

Падымi мяне па-над замлёю
Падымi мяне ў сьветлы абшар
Падымi мяне над мiтусьнёю
Падымi мяне паветраны шар

Падымi мяне па-над замлёю
Падымi мяне ў сьветлы абшар
Падымi мяне над мiтусьнёю
Падымi мяне паветраны шар