З-за далёкага лесу ўзнялося сонца,
Святлом напоўніла прасторы.
Туман над ракою здаваўся бясконцым,
Зніклі з неба апошнія зоры.

Упартымі крокамі па зямлі продкаў,
Ступалі сыны Маці Вужоў.
На дужых целах святочная вопратка,
Несці ахвяру выйшаў час зноў.

Капішча заліла ахвяры кроў.
Пачуй свой народ ,
Маці вужоў!

Пушча глынула ў прыцемнена чэрава
Падуласны статак чалавечы.
Толькі промні праз галіны дрэваў
Скарбам лажыліся на іх плечы.

Станем на калені прад выявай Маці
І з павагай пакланімся ёй.
Памажы, Маці, нам гора не звядаці,
Станем верныя целам і душой!