Крывавыя рекi у венах вiруюць,
Крумкач крычыць праз цемру начную.
пра подых жыцьця, таямнiцу зямлi,
Ты сэрца з крывёй маё абудзi.

Твае вочы - аблокi i слёзы - дажджы,
Твае рукi - дрэвы, а цела - муры,
Твае словы - маланка, вецер - душа,
Мы крэва адродзiм, там кроу твая.

Кроу Крэва, Крыва-Крывейта, будзь з Багамi назаужды
Кроу Крэва, Крыва-Крывейта, ты сёньня з намi i праз вякi.

Крыва-Крывейта апошнi сьвятар, распалi агонь, абудзi алтар.
Дай жыцьцю подых зямлi, каб з муроу паусталi Багi.
Мы верым у час той новы, калi адродзiцца Крэва i зьнiкнуць дажджы,
Узьнiмуцца з цемры сьвятыя Агнi, каб цела i кроу сваю зьберагчы.