Пазаабрадавая лірыка в. Адвержычы Столінскі р-н Брэсцкай вобл.; 

Пойду жы в лес по дрова, нарубаю клёну.
Завёвы мене дурной  розум на чужу жы старононьку.
На чужой старононько ўсей чужыя людзi,
А хто ж цебе моя жы  доню навучацi будзе.
Ой, навучаць, мамыко
Усей доб[ы]рыя людзi.
Яко в маёй галованьцы добры розум[ы] будзе. 
Одные вучыце,  другiя судзiце
Мне з табою, родна жы мацi, довеку жы не жыцi.
До веку не жыцi, з родам не вiдацца.
Колі жы цебе, моя жы доню ў госці дожыдацца.
Дожыдайся мамыко
Тогда жы мэнэ в госцю.
Як поросце, поцвецёлка
Трав[ы]ка на помосце.
Росла жы росла травейко
Дай стала ссыхаці.
Ждала-ждала маці доню да стала плакаці.
 Ці  тобі доню вбіто,
Ці ў вўр загнато.
Мне без цябе свет не доля
Ней  будзе, ней освяты.