Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում: 
Նորի՛ց չեն սիրում ,սիրում են կրկի՜ն... 

Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք) 
Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով, 
Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում 
Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն 
Անքնություն է փռում սպիտակ. 
Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրով 
Մազերդ են սանրում ,իսկ դու վերստին 
Շոյանքի սովոր քո մազերի մեջ 
Նո՛ւյն հանգստարար մատերն ես զգում . 
Երբ օտար մեկի շարժումի ,դեմքի 
Նմանությունը հեռու – մոտավոր 
ոտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ, 
Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական, 
Ինչպես լույսերի վետվետումներից 
Երկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում. 

Երբ անձրևներից հողն է ասես թթվում 
Եվ ստիպում է ռունգո էլ զգալ, 
որ մենակ ես դու իբրև մի ... Իգրեկ, 
Իսկ ինչ-որ մի տեղ կամ հենց քո կողքին 
Կ