Ես լսեցի մի անո՜ւշ ձայն,
Իմ ծերացած մոր մոտ էր, 
- Փայլեց նշույլ ուրախության,
Բայց ափսո՜ս, որ երազ էր: 
Կարկաչահոս աղբյուրն այնտեղ
Թավալում էր մարգարիտ, 
Նա հստակ էր, որպես բյուրեղ, 
Այն երա՜զ էր ցնորամիտ:
Եւ մեղեդին տխուր, մայրենի
հիշեց մանկության օրեր.
Մորս համբույրն ես զգացի,
 Ա՜խ, ափսո՜ս, որ երազ էր:
Կրծքին սեղմեց կարոտագին,
Աչերս սրբեց - շատ թաց էր, 
Բայց արտասուքս գնում էին...
Ա՜խ, այդ ինչո՞ւ երազ էր...