Бяжым прэч ад рэек, упарта бяжым прэч ад рэек, 
вар’яцтвы суцэльныя ў тварах у іншых людзей, 
з выслоўяў на сьценах самотна глядзіць панядзелак, 
там шмат перакрэсьлена думак, намераў, ідэй. 

Сталіца вітае вятрамі нажом пад рэбрамі, 
мы разам ад самых вытокаў грымім вось цэбрамі, 
ў паперы паветра павольна пунктыры крэсьляцца, 
ў партрэтах ўсё вочы. Памерлася. Як ўваскрэслася? 

Вымольваем рыфмы і рытмы. Як рыбы. Весела! 
Мы разам плылі, нас над морам чамусь падвесіла. 
Хіба вінаватыя? Шышкамі мы на ёлачцы: 
вар’яцкія сны, і голачкі-нітачкі-голачкі. 

Жагнаемся голыя, моўчкі зусім жагнаемся, 
клянемся ў патрэбнасьці, потым — за гэта каемся, 
малюем каноны, ўсе словы у іх падкрэсьлены. 
Яны непрыстойныя. Ўрэшце мы сталі чэснымі. 

Мы з гліны і цэґлы, і кошты на нас падскочылі. 
Ўзаемна падобныя, кожны сваё прарочылі. 
І твары, і плечы — выразна, або невыразна. 
Ўзаемна адразу. Асобна. А хочацца — разам.