Як на раку дзеўкі пайшлі,
Як на рацэ вянкі плялі,
Як па рацэ вянкі пускалі,
Так па рацэ вянкі паплылі.
Плыві… Плыві… Плыві… Плыві…

Адна дзеўка пусціла вянок,
А нехта ў вір яго павалок.
І сталі ўсе яе суцяшаць:
Не плач! – А мужа лепш не чакаць.
Жыві… Жыві… Жыві… Жыві…

Згарала ноч, згаралі дзянькі,
Чакала ўсё яго ля ракі,
І ўсё ў ваду глядзела яна,
І быццам рэчкай стала сама.
Вярні… Вярні… Вярні… Вярні… 

Ніхто не помніць больш пра яе,
Не кажа ёй, забудзь ці ня вер,
І толькі рэчка боль узяла
І, як вянок, яе прыняла.
Засні… Засні… Засні… Засні… 

Як на раку дзеўкі пайшлі…
Плыві….
Як на раку дзеўкі пайшлі…
Жыві….
Як на раку дзеўкі пайшлі…
Вярні….
Як на раку дзеўкі пайшлі…
Засні…
Засні…
Засні…