Звычайная раніца: 
бледна-шэрая каша,
усё той жа горад 
і той жа пейзаж.
За вакном халадэча
і можа падацца, 
што няма перспектывы,
але чамусьці я адчуваю сябе 
шчаслівым.
Проста шчаслівым.

Хаця фройнд-лента, жж і фэйсбук,
газеты, радыё, тэлевізар.
Чуткі, плёткі, заробак і курс валют.
І хэштэг пра нешта не тое занадта блізка.
У нас няма лепшага часу
і лепшай краіны таксама не будзе.
Аптымістычнае “потым” пераўтвараецца ў “ніколі”.
Ёсць толькі гэтая навальніца
і гэтае наваколле.
Рэчаіснасць гэта выбар,
пад якім вуглом на яе глядзець.
Збегчы ў лес і спаліць усю гэтую
(бляха) жэсць.
Во будзе прыгажосць.

Вядома, не трэба лётаць
у акулярах аблоках ружовых,
бо чорнае гэта чорнае,
а не абедзьве белыя.
Не хапайся за вілы ці ружжо.
На кожным паверсе вертыкалі 
ўлады і падпарадкавання
ўсе згодны,
калі можна незаўважна парушыць закон
і не працаваць і быць, як Гамер Сімпсан.
Проста рабіць выгляд
і мець добрую крэдытную гісторыю
і да наступнага дня заробку.
Усім хопіць на шкваркі —
дзябёлы кабанчык
накорміць маладзёнаў.