Җир белән күк тоташкандай булды,
Дөнья чиксез кебек яратканга.
Яңа көннәр шатлык кына бирә,
Һәр иртәне сөю уятканга.
Бу җиһанда сөю генә яши,
Башка хис юк өзелеп яратканга.
Яңа көннәр шатлык кына бирә,
Һәр иртәне сөю уятканга.

Исем китми хәзер бернигә дә,
Ничек яшәрмен мин-барыбер.
Әгәр юллар кисәк аерылса,
Сине эзләп туам тагын бер.
Синле язмышыма рәхмәт укыйм,
Ә калганы миңа барыбер...

Синең белән очрашуны көткән
Мизгелләрне ничек аңлатыйм?
Минутларны куам ашыктырып,
Сәгатьләрне шундый яратмыйм.
Дога укыгандай, күңелемнән 
Исемеңне мең кат кабатлыйм.
Минутларны куам ашыктырып,
Сәгатьләрне шундый яратмыйм.

Синең йөрәк минем кулларымда,
Йөрәгемне сиңа бирәмен.
Тормыш салкыннарыннан сакларга,
Назларыма сине төрәмен.
Икебезгә булсын бары бер юл,
Башка юллар мин һич теләмим.
Тормыш салкыннарыннан сакларга,
Назларыма сине төрәмен.