Зонын, æфсæрмæй кæудзыстут,
Бавæрдзыстут мын мæ мард,
"Рухсаг у, рухсаг, – зæгъдзыстут,–
Ницæмæн уал уыд дæ цард!"
Зонын, æргæвддзыстут исты,–
Мардыл ма чи дары ком?
Алчи æфсæстæй мæ хисты
Ссардзæн арахъхъæй мæ ном.

Иу бон æгъгъæд у мысынæн,
Иу бон кæндзыстут мæ дзырд,
Уый фæстæ ферох уыдзынæн,
Ничи уал зондзæн мæ цырт.

 

Знаю, поплачете, может,
Вы, зарывая мой прах,
И пожелаете в божьем
Царстве мне всяческих благ.
Знаю, барана забьете
И, не грустя уж ничуть,
Вдосталь араки нальете,
Чтобы меня помянуть.

Каждый, наверное, скажет
То, что обычай велит.
После ж – не вспомните даже,
Где я в могиле зарыт.