Періштелер
Барлық мақтау да, мадақ, Бүкіл әлемнің раббы Аллаға тән.
Аса қамқор, ерекше мейрімді, Қияметтің патшасы - я Аллаһ... !!!
Саған ғана жалбарынып, Әрі сенен ғана жәрдем тілейміз.
Бізді тура жолыңа сала көр, Нығметіңе бөленгеннің жолына,
Адасқан мен ашуға ұшырағандардың жолына емес...
Әмин!
Екі дүние раббысы Мутакаббир(әр-бір кемшіліктен жоғары, ұлылық иесі) Аллам, Ғайыптан адам сеніміңе қадам басқан.
Тәкәппар шайтан: 
“Мен оттан, ол топырақтан” – деп, көкірек қаққан.
Сұлу әнмен зікір салам, ұлы Рахман.
Жаһаннам отта Ібілісті ертең лағынет атқан.
Кез келер жүзі жанып әскеріңе де,
Періштелер “тозақи” деген алқа таққан.
Аллаға иманы мықты басын иді,
Сәжде қылып пендеге, нәпсі тыйды.
Сол күннен атамыз Адам ғалейһис-сәлям,
Кенішке бөлеп, періште жанды, мәңгі сүйді.
Жаралып нұрдан періште, ғайып бейне,
Қалыпсыз түр-түске ене бере. Бойсынар Рахманның әміріне,
Еміренер, жынысы жоқ болып, Бөлінбейді ол еркек не әйеліне.
Бәз біреу көкте жерде, Тозағы мен пейіште.
Амал жазып, әр-бір істі, Иықта отыр періште.
Мункар, Накир (Қабірдегі періштелердің аты) қабірде әсте,
Қызмет етіп пендеге, Қара жерден бір пәсте.
Иә ақи уә ухти, (ей, бауырлар мен қарындастар)
Кейфә хәлук уә хәлуки!(хәл жағдайларың қалай)
Толабуль ғильми фәридатун ғала кулли муслимина уа муслимәт
(Әр-бір мұсылман әйел мен еркекке білім іздеу парыз)
Әль иману биль малаикат. (Періштелерге иман келтір)
Джәбреиль ғалейһис-сәлям:
Күмәнсіз саған иман еттім, Иман еттім сол күнге
Иман еттім расуліміз Мухаммедке Құран кәрім сый еткен.
Иқро! Биссми роббикәл-ләзи холақ. (Ең бірінші түскен төрт аят – Оқы! Адамды ұйыған қаннан жаратқан раббыңның атымен)
“Тәурат”,” Забур”, “Інжил”, “Құран” (құдайдан түскен төрт кітап),
Жәбреильден уахи болғаны аян.
Елші болып пайғамбарға сыбыр қаққан,
Хақтан сүре, аят, шариғи заңда Алладан.
Микаиль ғалейһис-сәлям:
Дара тұлға, табиғат алаңына бақылау бола,
Айы туып, таза ауа аспанда ала. Нөсер жауар топырағы мен суына,
Желде ұрар бұлт артынан тауға қуа, әмір Алла...
Бір Аллаға бағына,  Періштесіз қозғалмас, шаң тозаң да ғаламда.
Төрт мезгіл, суық қар, топаныда,
Жеміс піспей жетіле ма?, әмірінсіз... Құнар жер топырағында.
Әзреиль ғалейһис-сәлям:
Дүние жалған, Ажалдан қорған таппаған, әлсіз ғой адам.
Сүрсем деп тағы, Өлімге сәл-ақ қадам алаңдатқан.
Әмір бір хақтан, Денеден рухты келіп ажыратқан.
Күйзелмейді шектеулі дем, Мерзімде бітті...Ілгері кетпес, 
Өлшеп берген уақытта жетті. Кешікпей жүздесерсің тәңірмен енді,
Жан тапсыр! Әзреиль келіп қақты есікті.
Исрафиль ғалейһис-сәлям:
Бұл бір заман жаман,
Ақыр заман. Адам надан не сараң,
Иманы жоқ пенде құртты ниетті. Қолға алып пұтты,
Құдай атын ұмытты. Жүрісті өзгертіп батыстан, Көрсетті күн шуақты. Әмір етті! Қияметті... Исрафильге сұр үрлетті. Бітті дүние жалған, Мәңгіге кетті... Адам, өмір, Барша әлемді телміретті.
Жында, періште де мерт кетті. Тірілтіп Алла Исрафильді, 
Екінші рет сұр үрлетті. Сұр үнімен барлық жанға, Рухы жетті.
Әділетті сот хұзырында адам, Жасағанда амалына есеп етті.
Нәсіп етті біреуге отты, Біреуге Алла жәннетті.