Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie; 
Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, 
Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie 
Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie. 

Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy 
I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy 
Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem! 
Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem 
(Gdy od płaczącej matki pod Twoję opiekę 
Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę 
I zaraz mogłem pieszo do Twych świątyń progu 
Iść za wrócone życie podziękować Bogu), 
Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono. 
Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną 
Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych, 
Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych; 
Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem, 
Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem; 
Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała, 
Gdzie [bad word] cem dzięcielina pała, 
wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą 
Zieloną, na niej z rzadka ciche [bad word] siedzą.