поется о коне, который будто не зная узды, скачет и скачет в даль – без конца. И где бы он ни поставил его хозяин – джигит  свою юрту - он всегда видит перед собой небо и горы, и степи и леса, но еще что - то великое и неясное вдали,  к которому он рвется, но не может его достичь, вечно кочуя и видя перед собой  ту же даль. Он  как бы прозревает в звуках, то, что не может  выразить в словах- и поет песню скрытой мужской боли, в которой зарождается еще никем,   неизведанная  радость.  К нему как бы возвращаются его мать и отец, те кого уже нет с ним, но прежде всего – особое свежее чувство нового.

Санаға ла ектер атты,
Бер әйләнеп йөрөп ҡайтайым.
Алып бирсе ҡағыҙ, ҡәләм,
Азаматҡа бер йыр яҙайым.

Алыҫтарҙан, ай, күренгән
Ирәндеккәй тауының аҡ ташы.
Ҡайҙа бармай, ниҙәр күрмәй
Ир-егеткәй менән ат башы.

Ир-азамат менгән аттың
Бәкәлдәре уның аҡ булыр.
Аҫыл егет ҡайҙа йөрөһә лә
Ҡылған эше уның хаҡ булыр.
Санаға ла ектер атты,
Арлы-бирле йөрөп ҡайтайым.
Алып бирсе ҡагыҙ, ҡәләм,
Васыят итеп һүҙем яҙайым.

Гелән дә түтә юл булмаҫ,
Аҫыл да ҡоштар ҙур булмаҫ.
Ҡайҙа барһаң, дуҫтар кәрәк,
Дуҫ-иш барҙа, ирҙәр хур булмаҫ.

Сит илдәрҙә күп йөрөнөк,
Ваҡыт түгел микән ҡайтырға.
Йөрөгән ерҙең ҡурайы юҡ,
Кургәндәрҙе көйләп тартырға.