M. Sart – J. Ficowski, Orkiestra Polskiego Radia, dyr. S. Rachon

Gwiazdę ci dam od deszczu mokrą
co w trawę spadła, pojedźmy tam
za snu widnokrąg, na dno zwierciadla
i jeszcze dalej jeszcze dalej
przez noc karetą, cztery zielone konie
ale nie pytaj gdzie to,

Taka prawda nieprawdziwa,
która się kłamstwem nie nazywa
Ten kto jej nie zna od żadnej jawy
się nie dowie jak świecą gwiazdy
spod mych powiek choć noc bezgwiezdna

To taka prawda nieprawdziwa,
która się kłamstwem nie nazywa
stworzona przez nas...
Barwą zachodu cie napoję
jak starym winem będziemy pili je
oboje w czarną gopdzinę

Zielone konie nas poniosą
nocą szeroką, a ty zaufaj im
jak losom nie pytaj dokąd,

Taka prawda nieprawdziwa,
która się kłamstwem nie nazywa
Ten kto jej nie zna od żadnej jawy
się nie dowie jak świecą gwiazdy
spod mych powiek choć noc bezgwiezdna

To taka prawda nieprawdziwa,
która się kłamstwem nie nazywa
stworzona przez nas...
Choćby odeszły od nas nawet
dwa nasze cienie, ędziemy szli
przez ptaków wrzawę i gwiazd milczenie
We wszystkie cztery świata strony
we dwoje wszędzie,
ja nieprawdziwa
ty zmyślony w sennej legendzie

To taka prawda nieprawdziwa,
która się kłamstwem nie nazywa
Ten kto jej nie zna od żadnej jawy
się nie dowie jak świecą gwiazdy
spod mych powiek choć noc bezgwiezdna
To taka prawda nieprawdziwa,
która się kłamstwem nie nazywa
stworzona przez nas...