1. Я пастаулю свой ветразь, 
Паплыву у краiну  цяпла,  
Там, дзе вырай правiць паветрам, 
Там, дзе цемра поуна святла. 
Парусы непрыкметна пагоняць 
У сады ад яскравых  далiн. 
Не скажу iм нiколi "Хопiць", 
Спадзяюся, Я такi не адзiн. 

Там для мяне адкрыты цудоуныя дзверы, 
Там для мяне прыгатоулены дзiуны абшар.
Мне застаецца усим жыццём сваiм толькi верыць, 
Что недзе  так будзе, як у снах i у тысячах мар!  

2.  Ветразь мой мне паабяцае,  
Что не будзе так, як ранней.  
Ён усё, что на сэрцы мае, 
Мне аддась, i, паплыушы далей, 
Ён адкажа на сотнi пытанняу, 
Чым хвалююцца думкi падчас. 
Злыя  рэкi маiх хваляванняу 
Захвалююцца, убачыушы нас. 

3.   Ветразь мой за мяне быу распяты 
      I узнесены быу да нябёс.     
      Ва усi днi ён вялiкi i святы,        
      Ва усi днi ён мой Iсус Хрыстос.