Ты знаеш вецер cваёй Радзімы –
Не безыменны там вецер нейкі,
А той, што вее начлежным дымам,
Шуміць чаротам, зьвініць жалейкай.

Які антонаўкі атрасае,
Які рыбацкія любіць снасьці
І, клямкай бразнуўшы, адчыняе
Па-гаспадарску ўсе дзьверы насьцеж?

Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!

Не заўважаеш яго ты часам,
Клянеш, калі табе дакучае,
У вушы сьвішча, запалкі гасіць,
Сячэ залевай, сьлед замятае.

Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!

Але затое ўдалі ад дому
Як ты сумуеш па ім заўсёды,
Як прагна слухаеш гул знаёмы,
Як ловіш вуснамі родны подых!

Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!

Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!
Вецер тваёй Радзімы!