Дарагія мінчане і госьці сталіцы,
Я [bad word] з вамі думкай сваёй падзяліцца.
Карацей, гэта дзіўна, але сэ ля ві,
Мы ў сталіцы жывем нібы на дзьве сям'і.

Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
Падваеньне асобы зрывае нам дах.
Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць
Менск і Мінск - дзьве паловы сталічнай душы?

Горад Менск - першы горад з тых двух гарадоў,
Не пабачыш на мапах сучасных гадоў.
Ён у сэрцы жыве, ён жыве ў галаве
Шмат каго, хто ў горадзе Мінску жыве.

А ў тым Мінску прапіска і гарвыканкам,
І Лядовы палац, і бетонны паркан,
Зруйнаваных дамоў цені прывідныя
І дзяцінства майго праляцелыя дні.

Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
Падваеньне асобы зрывае нам дах.
Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць Менск і Мінск?

Ёсьць у Мінску назовы бязрадасныя:
Ёсьць Калектарная, а ёсьць Базісная.
Там народ забясьпечвае, правільны наш,
Выкананьне задачы пастаўленае.

А па Менску прыемна шпацыраваць,
Дробных крамак вітрыны ўтульна гараць.
Там гатычныя вежы касьцёлаў старых,
Там дахоўка і брук, там двары і муры.

Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
Падваеньне асобы зрывае нам дах.
Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць?

Усё блытаецца ў Мінску: хлеб і маца,
І Вялікі Кастрычнік, і Радаўніца,
І п'яная сьляза, і такая папса,
Што ратунку не дасьць ні "Мезім", ні "УПСА".

Но й зь Менскам нічога няможна зрабіць,
Немагчыма яго зруйнаваць, захапіць.
Ён ніколі, твой Менск, не згніе, не згарыць,
Будзе мовай тваёю з табой гаварыць.