Дарагія мінчане і госьці сталіцы,
Я [bad word] з вамі думкай сваёй падзяліцца.
Карацей, гэта дзіўна, але сэ ля ві,
Мы ў сталіцы жывем нібы на дзьве сям'і.

Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
Падваеньне асобы зрывае нам дах.
Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць
Менск і Мінск - дзьве паловы сталічнай душы?

Горад Менск - першы горад з тых двух гарадоў,
Не пабачыш на мапах сучасных гадоў.
Ён у сэрцы жыве, ён жыве ў галаве
Шмат каго, хто ў горадзе Мінску жыве.

А ў тым Мінску прапіска і гарвыканкам,
І Лядовы палац, і бетонны паркан,
Зруйнаваных дамоў цені прывідныя
І дзяцінства майго праляцелыя дні.

Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
Падваеньне асобы зрывае нам дах.
Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць Менск і Мінск?

Ёсьць у Мінску назовы бязрадасныя:
Ёсьць Калектарная, а ёсьць Базісная.
Тут народ забясьпечвае, правільны наш,
Выкананьне задачы пастаўленае.

А па Менску прыемна шпацыраваць,
Дробных крамак вітрыны ўтульна гараць.
Там гатычныя вежы касьцёлаў старых,
Там дахоўка і брук, там двары і муры.

Мы жывем адначасова ў двух гарадах,
Падваеньне асобы зрывае нам дах.
Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць?

Усё блытаецца ў Мінску: хлеб і маца,
І Вялікі Кастрычнік, і Радаўніца,
І п'яная сьляза, і такая папса,
Што ратунку не дасьць ні "Мезім", ні "УПСА".

Но зь Менскам нічога няможна зрабіць,
Немагчыма яго зруйнаваць, захапіць.
Ён ніколі, твой Менск, не згніе, не згарыць,
Будзе мовай тваёю з табой гаварыць.