Երբ բաց եղան գարնան կանաչ դռները,
Քնար դառան աղբիւրները Բինգէօլի.
Շարուէ շարան անցան զուգուած ուղտերը,
Եարս էլ գնաց եայլաները Բինգէօլի:

Անգին եարիս լոյս երեսին կարօտ եմ,
Նազուկ մէջքին, ծով-ծամերին կարօտ եմ.
Քաղցր լեզուին, անոյշ հոտին կարօտ եմ,
Սեւ աչքերով էն եղնիկին Բինգէօլի:

Պա՜ղ-պա՜ղ ջրեր, պապակ շուրթըս չի բացուի,
Ծուփ-ծուփ ծաղկունք, լացող աչքըս չի բացուի,
Դեռ չտեսած եարիս,- սիրտըս չի բացուի,
Ինձ ի՜նչ, աւա՜ղ, բլբուլները Բինգէօլի:

Մոլորուել եմ, ճամբաներին ծանօթ չեմ,
Բիւր լճերին, գետ ու քարին ծանօթ չեմ.
Ես պանդուխտ եմ, էս տեղերին ծանօթ չեմ.
Քոյրիկ, ասա՛, ո՞րն է ճամբան Բինգէօլի: 

Խոսք`Ա.Իսահակյանի