Жабруюць хаты. Штук дваццаць даўно, 
Сорак восем сьляпых зьвіў бур’ян пятлёй, 
І, ўрэшце, адзін павадыр: вакно, 
А за ім жывое сьвятло. 

Забітая кожная з хат, як труна, 
Вёска вымерла. У ёй толькі хлюпам зьвярэць. 
І жыве там бабулька адным-адна... 
Котка, певень і пяць курэй. 

Ноччу мулка. І шэпча яна ў невідно: 
«Не пасьпее тройчы»... І вось у туман 
Загарлае певень, што доўжыцца ноч. 
І чакае. Адказу няма. 

І сыноў, і суседзяў ёй трызьніцца крок, 
Як жывы, неадчэпны падман... 
Загарлае певень, што чэзьне змрок – 
А хору ў адказ – няма. 

Хто ў тайзе, хто ў стэпе. Свой гай парадзеў, 
А калі, ўрэшце, прыйдзе драма, 
Загарлае певень, што блізкі дзень – 
І хоць бы хто падтрымаў. 

Калі хвошча залева на ўвесь небакрай, 
Калі сьпіць пад сьнягамі трава, 
Гэты певень вартуе наш родны край. 
А вы? Ці ня ганьба вам?