«Лужына»

У дзяцінстве 
Ў вялізнай лужы стоячы,
Спявала,
аб акіяне мроячы,
І лодкі
Пускала папяровыя,
Адкрыцці
Былі ў дзень новы-новыя...

І людзі
Здаваліся прыгожымі,
Ня трэба
было быць асцярожнымі,
Хацела
Хутчэй я стаць дарослаю,
Было ўсё
Ў жыцці такое простае...

Я не разумею, чаму мы змяняемся,
Навошта мы простае так ускладняем.
Я ўсе яшчэ веру: жыцце не спыняецца,
Пакуль яго самі ў сабе не спыняем... 

На неба
Здзіўлёна пазіраючы
І рукі
Свае распасціраючы,
Жадала
На птушку быць падобнаю,
І крылы
З'явіліся кардонныя...

Нібыта
Усё было магчымае
І мары
Былі ажыцявімыя,
Пачуцці сапраўдныя і крохкія —
Было ўсё
Ў жыцці такое лёгкае...

Я не разумею, чаму мы змяняемся,
Навошта мы простае так ускладняем.
Я ўсе яшчэ веру: жыцце не спыняецца,
Пакуль яго самі ў сабе не спыняем...