Ну сядай, сядай са мной, калi ласка. 

Навальнiцы песня старая-старая. 

Слухай казку. Апошнюю казку. 

Яна на тваiх вачах памiрае.
Ў гэтай казцы ялiны лапы схiлiлi. 
Вiзантыйскi захад у алым дыме... 
"Зялёная сарока кашку варыла, 
Зялёная сарока з дурнымi вачыма..." 
У кулiнарную кнiгу глядзела, 
Чухала патылiцу драўлянаю лыжкай, 
I дзеткi кашку да лыжкi з'елi, 
А нам з табой не далi анi крышкi. 
Ты смяешся? Такога няма на свеце? 
Не смейся, любая, свет шырокi. 
Мы з табою толькi дурныя дзецi. 
Нам добра з гэтай чубатай сарокай. 
Сарокi розныя рэчы крадуць, 
I, можа, ў гняздзе яе, з золатам поруч, 
Ляжыць каханне, святло i радасць, 
Што прынесла сарока з-за сiняга мора. 
Аддайце, сарока. Няма ўжо сiлы. 
Яна ж не кахае мяне, хоць зарэжце. 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
Дай я цябе пацалую, мiлая. 
А каша? 
 Чорт з гатай кашай, нарэшце.