Заклік пачуй,
Што ў целе абуджае кроў.
Глухія лясы
Клічуць у балотаў бездань.
Дзіця чалавека
Хавае ў сабе дух ваўкоў.
Прыпяці сын,
Нашчадак лесуноў памерлых.

У ззянні поўні й Вайсковага Стану,
Дзе не ступала людская нага.
У сэрцы балотаў вада калыхала
Дзіця чалавека з крывёю ваўка.

Хавае свой жах,
Застаўся што ад чалавека.
Шукае спакой
У прыцемках халоднай ночы.
Гучна крычыць —
Выццё пранізвае аблокі.
Пакіне сабе
Жывёльны моц і погляд воўчы.