Ziemio błękitno-szara, 
wodo zielonooka! 
Gdzie jest szczenięca wiara, 
dziecinny, ufny głos, 
zwodzonych marzeń most? 
izbo z wysokim progiem, 
szkoło za rogiem zaraz, 
Kto tam tak się postarał, 
że nie do tańca gram, 
do kina chodzę sam? 

Dziewczynie, która na głos 
czytała mi Norwida, 
zawdzięczam serca nagłość 
i wiersz, co się nie przyda. 
Z tej samej ręki brałem 
pierwszego kłamstwa rózgi, 
w tym samym sadzie stałem, 
z tej samej drwiłem próżni. 

Ziemio błękitno-szara, 
wodo zielonooka! 
Gdzie jest szczenięca wiara, 
dziecinnych marzeń głos, 
zwodzonych marzeń most? 

Dziewczynie, która przeszła
przez życie, jak przez szatnię
zawdzięczam trochę piekła
i niebo przedostatnie. 
Z tej samej ręki wziąłem 
to lustro, które stłukłem, 
i lęków nocnych sforę, 
i małą złotą furtkę.