Twoje dłonie takie czułe, 
sufit zmierzchem już zasnuty, 
naszych palców zgrany duet, 
w kąt ciśnięte nasze buty 
i na krześle ma sukienka. 
Jestem cała w twoich rękach. 

Ściany białe i chropawe, 
na nich cień nasz uskrzydlony, 
nasze usta tak ciekawe, 
pomieszane świata strony 
i oddechów też piosenka. 
Jestem cała w twoich rękach. 

Urywane krótkie zdania, 
w krwi znajomy tętent koni, 
wreszcie cisza się rozdzwania, 
cisza, która srebrem dzwoni. 
W łuk zmieniona i napięta 
jestem cała w twoich rękach. 

Zielny zapach naszej skóry, 
zapomniane wszystkie słowa, 
pod powieką światła wióry 
i tak miodnie ciąży głowa. 
W zachwyceniu niby święta 
jestem cała w twoich rękach. 

Nie widzimy naszych twarzy, 
nocy spadła już zasłona, 
tyle jeszcze nam się zdarzy, 
a na razie, tak znużona 
i tak pięknie wypoczęta 
jestem cała w twoich rękach.  

Ireneusz Iredyński