Jestem malarzem nieszczęśliwym:
Kłopoty mnie nękają wciąż,
Bo choćbym nie wiem, co malował,
Spod pędzla mi wychodzi słoń!
Uwieczniam ciocię mą Marysię,
Bez złośliwości, Boże broń!
Wszystko udało świetnie mi się,
Lecz zamiast cioci siedzi słoń!
Ten portret sławę mi przyniesie,
Te same oczy, uśmiech, wzrost...
Wypisz-wymaluj wujo Czesiek,
Tylko, że trąbę ma, nie nos!
Ze sztalugami w [bad word] 
Maluję wierzby, rzeczki toń...
Cichutko pyta mnie pastuszek:
— skąd na wierzbie wziął się słoń?
Czas płynie, sława już mnie goni
I wieniec zdobi moją skroń:
„ Ach, to ten słynny malarz słoni,
Co mu na dłoń nadepnął słoń.”
Lecz nawet geniusz kiedyś minie:
Skończone wszystko, podaj broń!
Maluję konia gdzieś w Londynie,
Patrzę - a tutaj koń jak koń!