Я́нка Купа́ла (настоящее имя Ива́н Домини́кович Луце́вич, белор. Іва́н Даміні́кавіч Луцэ́віч; 1882—1942) — белорусский поэт, драматург, публицист.

Классик белорусской литературы. Народный поэт БССР (1925). Академик АН БССР (1928) и АН УССР (1929). Лауреат Сталинской премии первой степени (1941).

На чужы розум я ня ўмею браць,

Па-свойму я мяркую аб усім;

Трапляю дровы сеч, касіць, араць

І сеяць – штось сабе, а штось другім.

Я не чыноўнік і ня граф, ня князь,

Таксама – я ня турак і ня грэк,

I нават не паляк і не маскаль,

А проста я тутэйшы чалавек!

*

Ў сьвятую веру моц, здароў ці квол,

Набожна ў цэркаў і ў касьцёл хаджу,

Хаця ў царкве крычаць: ня йдзі ў касьцёл,

А у касьцёле – не хадзі ў царкву.

Калі ж каго бы стрэліла спытаць:

Якой ты веры? ужо ж бы так адсек:

Тутэйшай веры я, каб не салгаць,

Бо я і сам тутэйшы чалавек!

*

Мяне Бог не пакрыўдзіў языком

(У жонкі ж меле ён, як калаўрот),

Мне з прадзедаў застаўся ён з жыцьцём,

Зь ім ведае мяне чужы народ.

А вось якой я мовай гавару,

Хоць пры, каб сьцяміць, к знахару па лек...

Ну што? скажу: тутэйшая яна,

Як я і сам тутэйшы чалавек!

*

Ад прадзедаў і Бацькаўшчыну ўзяў –

Вялікая, багатая яна! –

Граніц ніхто йшчэ вокам не абняў,

Як Бог адзін – яна ў мяне адна.

А як завуць край гэты родны мой –

Забыўся ўжо праз свой прыгон і зьдзек;

Мабыць, забраны, ці тутэйшы ён,

Я ж сын яго – тутэйшы чалавек!

*

Вось так ня то жыву і не жыву,

Сваім, што бачу, ня веру вачам,

Што чую – не бяру у галаву,

I што я знаю – ўжо ня знаю сам.

Спаўняючы, што трэба, а што не,

Сяк-так мой цягнецца на сьвеце век,

А як памру, то буду спаць, як пан,

I сьніць, што я тутэйшы чалавек!